Prawa natury są jak ścieżki w lesie, którymi wszystko musi podążać.

Szła.

Drzewa na stokach doliny przesłaniały widok na płynącą w dole rzekę, ale słyszała huk spadającej wody. Chwilami był tak głośny, że zagłuszał śpiew ptaków i chrzęst piasku pod jej stopami. Sprawiał, że raz po raz wstrząsał nią dreszcz i odwracała się, aby spojrzeć w dół stromej ścieżki, na której końcu znajdowało się miasto. Małe, nawet ładne, a nie jak wielkie metropolie o wąskich ulicach gęsto obsadzonych wieżowcami tak wysokimi, jakby naprawdę sięgały nieba – jakby to niebo miało jasno określoną granicę. O tu sfera ludzi, zwierząt i duchów, tu niebo, a tu kosmos. Troposfera, stratosfera, mezosfera, termosfera – znała nazwy i definicje, ale gdy stała na ścieżce pomiędzy stromo wznoszącymi się zboczami gór, nie miały one znaczenia.

Wróć.

Nigdy go nie miały.

Były wymysłem ludzi.

Spojrzała w górę. Nie ponad korony drzew, w niebo, gdzie za termosferą znajdował się pierścień opasający Ziemię – cud nauki i inżynierii, który raz na zawsze miał zaspokoić ludzki głód energii i pozwolić cywilizacji ostatecznie zapanować nad światem wokół niej, a zamiast tego przyniósł ciemność, szaleństwo i apokalipsę. Nie, patrzyła tam, gdzie droga znikała pomiędzy drzewami. Szlak wznosił się łagodnie i wspinaczka nim byłaby prostsza, ale ona  w głębi siebie wiedziała, że musi zejść z drogi wytyczonej przez ludzi i wrócić na tę, którą stworzyła sama. Bo ludzie z miasteczka w dole, jego mieszkańcy i goście pięknych pensjonatów, nie mieli już przyszłości i przerażeni czekali na koniec, a ona wracała do domu.

Pozwoliła fali bólu przetoczyć się przez nią i dopiero wtedy zeszła na szlak, którym żaden człowiek nie powinien się wspinać. Na szlak, który nie był szlakiem. Zakazaną drogę, która kusiła nieuważnych – koryto wyschniętego górskiego potoku. Jej koryto, które zapraszało wielkimi, stabilnymi kamieniami. […]