Z powijarowej śpiączki obudziła się poza Rotundą. Za na wpół wyprzezroczoną ścianą pokoju zapadł już zmrok. Zarysy przeciwległego budynku mieszały się z odbiciem wnętrza – łóżka, biurka i siedzącej przy nim Opiekunki. Przez chwilę Opiekunka Elena wyglądała, jakby wcale jej tu nie było; nie duchem. Nieskupione spojrzenie w dal, nienaturalnie statyczne ciało – pozostawała zanurzona w wirtualnym świecie. Tu, w jej własnym pokoju, bez łóżka immersyjnego. To wydawało się niesamowite, wspaniałe i przez moment Iza myślała tylko o tym, że kiedyś też tak będzie mogła.

Chwila minęła i Opiekunka Elena zamrugała, odetchnęła głębiej i spojrzała bardziej przytomnie.

– Dobry wieczór, Izo. Jak się czujesz?

– Dobrze… Ile spałam?

– Sześć godzin.

Dwa razy dłużej niż trwała sama próba.

Co prawda Izie zdarzało się spać jeszcze więcej, ale to było marne pocieszenie. Wielogodzinne lagi ją irytowały. Sześć godzin w komie to sześć godzin, których nie mogła poświęcić na żadną z lubianych rzeczy. Nie mogła w tym czasie nauczyć się czegoś nowego, porozmawiać z kimś, obejrzeć odcinka dramy, bo spała, a na koniec wcale nie czuła się wypoczęta. Wręcz przeciwnie. Jej ruchy były ociężałe, oczy szczypały, a kojarzenie rzeczy szło opornie.

To było normalne, ale i tak frustrujące.

– Jak mi poszło?

Zamiast odpowiadać, Opiekunka podała jej tablet z mapą symulacji. W Trzecim Kręgu Opiekunowie jeszcze podpowiadali ich interpretację. Nie wprost, ale zadając pytania, nakierowując w sposób, którego Iza na początku nie zauważała. W Czwartym rzadko robili nawet to. Trzeba było ich ciągnąć za język i z jednej strony dziewczyna to lubiła, czuła, że wszystkie decyzje są bardziej jej, z drugiej teraz wolałaby usłyszeć proste procentowe stwierdzenie albo nawet słowną ocenę. Dobrze, źle, tak sobie. Cokolwiek, co zdjęłoby z niej konieczność wyciągnięcia wniosków z oktagonalnej wielobarwnej mapki mocnych stron jej próby. Ale Opiekunka nie skomentowała ani tego, jak mocno Iza zacisnęła dłoń na tablecie, ani jej milczenia, ani tego, jak skrzywiła się, gdy w końcu spojrzała na rezultaty.

Nie były złe i nie były dobre, a co ważniejsze: nie zaskoczyły jej. Patrzyła na nie i powoli docierało do niej, że dokładnie takich się spodziewała, kiedy dziewięć godzin temu kładła się na łóżku immersyjnym w Rotundzie. I to właśnie tej przeciętności się obawiała. Strach znowu wpełzł jej pod skórę, wlał się ołowiem w dłonie i przydusił klatkę piersiową. Dwa głosy w głowie mówiły dwie różne rzeczy. Jeden nalegał, aby odpuścić w końcu i skupić się na rzeczach, które szły jej lepiej, do których miała więcej talentu i cierpliwości. Drugi powtarzał, że jeśli to zrobi, będzie zdrajczynią.

Oba należały do niej.

– To była długa próba. – Słowa opiekunki wdarły się w jej myśli. – Zostawiłam ci jedzenie do odgrzania w aneksie. Zjedz je, proszę, a potem odpocznij. Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebowała, wyślij mi wiadomość.

Iza nie miała ochoty jeść, a jeszcze bardziej nie chciała spać. Była zmęczona, ale zbyt wiele myśli kotłowało się w jej głowie, żeby była w stanie zasnąć.

– Czy to minie? – zapytała, przez moment sama nie będąc pewna, o co naprawdę pyta: o lagi, o rosnące poczucie winy, czy może… – Chodzi mi o tak długie lagi? – dodała, aby samą siebie powstrzymać od dalszego roztrząsania tematu. – Niektórzy budzą się już po piętnastu minutach od wylogowania. Tomek może nurkować, na jak długo chce i jak często chce bez żadnych lagów.

Opiekunka przystanęła w drzwiach pokoju, odwróciła się i w przygaszonym świetle Iza dostrzegła na jej twarzy wahanie, którego nie umiała wyjaśnić.

– Każdy jest inny, Izo. – Znała ten ton. Wszyscy Opiekunowie dysponowali jakimś jego wariantem. Był łagodny, a zarazem jasno dawał do zrozumienia, że na dane pytanie nie udzielą konkretnej odpowiedzi. Dlaczego? Bo tak, bo zasady, powody i jeszcze nie czas. – Niektórym nurkowanie przychodzi łatwiej niż innym, niektórzy lepiej radzą sobie ze skutkami ubocznymi. Częścią procesu dorastania jest zrozumienie, jakie są mocne i słabe strony nie tylko twojego umysłu, ale również twojego ciała. A teraz zjedz, proszę, i odpocznij. […]