Jest tak ciepło, że świat zamarł, wstrzymał oddech i czeka. Tamara leży na podłodze i czuje jak staje się z nią jednością. Jej łopatki wrastają w stary parkiet, pięty zapuszczają korzenie, tyłek rozlewa się i wciska między rozeschnięte klepki. Przez otwarte okno upalna cisza wciska się do pokoju. Ptaki nie śpiewają, sąsiedzi schowali się w domów, dzieci… Dzieci w Tarnowskich Górach nie ma od ponad roku. Ulica wymarła i tylko cicha melodyjka sączy się w myśli. Ta-da-di-da-ta-da-da-ta-da-di-da-ta-da-da…

Tamara otwiera oczy. Melodia jeszcze przez chwilę dźwięczy w jej uszach, choć nie powinna, bo furgonetka z lodami od lat nie jeździ po mieście.

Może to tylko dzwonek telefonu?

A może coś się zmieniło?

Może zaczęła znowu jeździć?

Sama?

Tamara się wzdraga i z gracją zastałego enta podnosi z podłogi. Podchodzi do okna, wygląda za nie, ale furgonetki nigdzie nie widać. Są tylko domy jednorodzinne, ogródki i niebo, a wszystko to spłowiałe od przepalającego świat słońca. Choć czeka długie minuty, to auto nigdy nie przejeżdża ulicą. Nie widać go też na Gruzełki. Tamara wychyla się bardziej i patrzy w kierunku Radosnej, ale tam również wszystko pozostaje w bezruchu. Ani ludzi, ani aut, ani furgonetki z lodami. Zamyka oczy, a jasność wypala jej pod powiekami barwne kwiaty mroczków. Nasłuchuje, ale już nie słychać znajomego ta-da-di-da-ta-da-da-ta-da-di-da, tylko bzyczenie owadów zakłóca ciszę. Może to naprawdę był czyjś telefon? Może się jej przesłyszało? Może zasnęła zmęczona upałem i to był tylko sen? Choć bardziej telefon… nieważne. Otwiera oczy i patrzy na niebo, które przy horyzoncie ma niemal szarą barwę, a w zenicie jego błękit jest wręcz nienaturalny. Przypomina pocztówkę z lat siedemdziesiątych, którą wyciągnęła dwa dni temu spod komody.

– Pocztówka – Tamara prycha.

Nie zna się na sztuce robienia pocztówek, ale ma wrażenie, że powinny one pokazywać rzeczy wyjątkowe w wyjątkowy sposób. Sprawiać, że adresat będzie chciał rzucić wszystko i przyjechać do nadawcy, a ta nie pokazuje ani rynku, ani sztolni, żadnego muzeum, parku, niczego godnego uwagi. Ktoś po prostu kucnął przy kwietniku i zrobił zdjęcie ulicy. Wysokich, smukłych latarni w jasno szarym kolorze, jakie można było wtedy spotkać w każdym mieście w kraju i nadal stały w wielu miejscach. Po prawej stronie kadr zamykają drzewa przy Staszicu, a w głębi znajduje się mural zajmujący całą ścianę budynku – jakaś reklama. A wszystko pod niebem w przeraźliwie błękitnym kolorze. Takim, na jakie teraz patrzy Tamara. Od światła łzawią jej oczy. Mruga i jak najbardziej współczesne Odrzańska oraz Gruzełki zastępują widok. Nadal jest cicho, a Tamara czuje jak pot spływa jej po czole.

– Lato – szepcze wkładając w to słowo całą nienawiść do tej pory roku. […]