– Co ci się znowu nie podoba? – Choleba wycedził znad klawiatury.

Było późno, od rana symulacja wypieprzyła się już trzy razy i to wystarczyło, żeby chciał skląć komputery UZ-etu i cały wydział fizyki i astronomii. Nie potrzebował jeszcze studenta sarkającego mu nad uchem.

– Nic – Kamil odezwał się ze sztuczną radością w głosie. – Ot, miłościwie nam panujący uznali, że Zielona Góra jest passe. MON na Twitterze napisało, że odbędą się pikniki wojskowe w miastach wojewódzkich, a co masz na mapie?

Obecność Kamila zwykle poprawiała Cholebie humor; nie tym razem.

– Gówno mam na mapie, bo jej nie widzę z tak bliska – odwarknął i odsunął od siebie rękę z zapalcowanym ekranem. – Warszawa, Wrocław, Gdynia, co ci znowu odwala, za ciasne spodnie uwie-

– Gdynia… – Za nagłym wdechem na pewno czaiło się wyzwisko, którego student, nieważne jak zdolny, nie powinien kierować w stronę doktora – nie jest miastem wojewódzkim.

Potrzeba było dwóch sekund, aby Choleba zreflektował się, że owszem, nie jest. Gdańsk był, ale dla niego to wszystko i tak było Trójmiasto, więc żadna różnica. Spojrzał jeszcze raz na mapę i jęknął cierpiętniczo.

– Serio, Szawir? Tak, jest Żagań. Czego się spodziewałeś? Że będą przenosić ten majdan czterdzieści kilometrów dalej? Weź lepiej idź do domu poprasować koszule. Mogę ci nawet dać moje. Przydasz się na coś, a ja sam to skończę.

W laboratorium zapadła cisza. Był początek stycznia dwa tysiące siedemnastego roku. Za oknami panowała ciemność, chmury wisiały nisko nad Zieloną Górą i wydawało się, że może w końcu spadnie śnieg. Niektórzy studenci UZ-etu zaczynali kuć do sesji, inni przewijali wykop, jeszcze inni gadali trzy po trzy.

– Miłe złego początki – Kamil odezwał się, gdy Choleba zdążył już zapomnieć, że w ogóle rozmawiali. – A zanim się obejrzymy, zmiotą nas z powierzchni Ziemi. – Cyzelował każde słowo. – Potem odpalą naukowe mambo jambo i wymażą nas z kart historii. Zielona Góra stanie się legendą… – Nagle Szawirski roześmiał się histerycznie i Cholebie zimny dreszcz spłynął po plecach. […]