Obudziła się spocona, niezdolna do wzięcia głębszego oddechu, nie wspominając o poruszeniu choćby palcem. Miała wrażenie, że ciemność nad nią jest jak betonowa płyta napierająca na ciało.

Oddychaj.

Zakrztusiła się śliną i przez chwilę dusiła się naprawdę, ale to było dobre. W końcu mięśnie zareagowały, odzyskała kontrolę nad własnym ciałem, mogła obrócić je na bok. Sięgnąć do leżącego zawsze w tym samym miejscu na wykładzinie kontrolera i włączyć światło. Pomarańczowy blask przyniósł jej spokój. Wpatrzona w szarą podłogę, zaczęła oddychać normalnie.

Najgorszą rzeczą w powracającym koszmarze była jego prawdziwość. Wszystko wydarzyło się naprawdę, a ona, zamiast to wyprzeć, zapamiętała najdrobniejsze szczegóły. Nawet jeśli w świetle dnia nie mogła przypomnieć sobie detali, to te raz za razem wracały do niej w nocy. Nie każdej. Obecnie rzadziej niż częściej, ale kiedy to robiły, Letho budziła się zupełnie rozbita i niezdolna zasnąć ponownie. Tkwił w niej zakorzeniony głęboko lęk, że jeśli spróbuje, otworzy oczy w furgonetce i to ten wypełniony ciepłym światłem pokój, łóżko i ciężki koc okażą się snem.

Usiadła, opuściła nogi na ciepłą podłogę. Pozwoliła sobie na chwilę wahania, zanim wstała i zaczęła się ubierać. Po schodach zeszła bez butów, założyła je dopiero tuż przy tylnym wyjściu, i wyszła na zewnątrz. Chłodne, pachnące morzem powietrze owionęło ją, przepędziło wspomnienie ostrego, wwiercającego się w trzewia smrodu wymiocin. Zadrżała i ruszyła ku głównej ulicy, pogrążonej w takiej samej ciemności, jak ta wąska alejka pomiędzy wieżowcami. Ubrana na czarno Letho czuła się niczym duch, gdy szła ku morzu.

W teorii na głównych alejach zawsze powinny działać latarnie, ale najwyraźniej Achernar była już tak niepotrzebną dzielnicą Baltiki, że uznano oświetlanie jej ulic za niepotrzebne. Nawet na nadmorskiej promenadzie działała jedynie co piąta latarnia, pozostawiając dość intymnej ciemności dla chcących się po cichu rzucić w fale Bałtyku. Letho nie miała tego w planach, choć stała niebezpiecznie blisko krawędzi falochronu, daleko za znakami zakazu wstępu.

Tamta noc nie przypominała tej. Ciepła, pachnąca ziemią, lasem, niemal doskonale cicha, dopóki po minutach… godzinach nie nadjechało kolejne auto, nie wysiedli z niego ludzie i nie znaleźli jej brudnej, śmierdzącej i pokaleczonej po tym, jak wyczołgała się na zewnątrz przez wybite okno strzaskanej furgonetki. Potrząsnęła głową, aby odpędzić od siebie wspomnienia. Przeżyła jako jedyna, ale jednocześnie już wtedy była martwa. Klucz identyfikacyjny Asel Paredes został dezaktywowany dwa tygodnie wcześniej, gdy na spontanicznych wakacjach, o których nie powiedziała nawet rodzinie, zginęła w tragicznym wypadku łodzi obwożącej turystów po zalanym Miami. Rodzina pozamykała jej konta w sieci i pogrążyła się w żałobie. Może siedzieli u któregoś z wujków i ją wspominali. Może Simon, Rory i Annika również tam byli. Podczas gdy ona siedziała na nagrzanym asfalcie brudna, śmierdząca i roztrzęsiona, a Eir cierpliwie próbowało namówić ją, aby napiła się wody z butelki, oni opowiadali o pierwszych wspólnych imprezach, wygłupach i planach, które nie miały już zostać zrealizowane.

Odetchnęła i zadarła głowę, by nie widzieć świateł kontenerowców na rucie, a gwiazdy. Od kilku miesięcy próbowała nauczyć się ich nazw. Wielki Wóz, względem niego umiała znaleźć Mały, pod nimi przepływał Erydan, od którego alfy nazwę wzięła ta dzielnica. Kobieta spojrzała bardziej na północ – Kasiopea, tę znajdowała najszybciej, i Andromeda. Śmiech zabulgotał jej w gardle jak żałosne, dogorywające stworzenie. Niechciana wizja własnej matki wyciągającej ku niej ramiona, witającej ją – Asel – w domu, cieszącej się z jej powrotu zaatakowała i przydusiła krtań. Letho zacisnęła drżącą dłoń na nadgarstku drugiej ręki i nie poczuła pod nią chłodu bransoletki z nowym kluczem identyfikacyjnym.

– Fuck – zaklęła cicho.