Promienie słońca przenikały przez korony drzew i kładły się na trawie mozaiką świateł i cieni. Ojciec Kasjan patrzył na to i próbował docenić piękno tego widoku. Zachwycić się i wyciągnąć z tego zachwytu spokój ducha, który pomógłby mu przełamać opór mięśni twarzy zastygłych na kształt pozbawionej wyrazu maski.

Raz jeszcze spróbował się uśmiechnąć, ale czuł, że jeden kącik ust powędrował wyżej niż drugi, mięśnie drżały i mężczyzna musiał zaciskać zęby, aby nie uderzały o siebie. Wyszedł mu brzydki grymas, ale na nic lepszego nie było go stać. Powoli, bardziej ze strachem niż powagą, sięgnął do pulpitu i dotknął jedynej widocznej na nim ikony. Drobne opóźnienie wydawało się wiecznością, ale wreszcie stara maszyna kremacyjna ruszyła i z ukrytych głośników popłynęła spokojna, podniosła muzyka. Trwała osiem minut i dwadzieścia jeden sekund – policzył to kiedyś – ale tym razem miał wrażenie, że dobiegła końca o wiele za szybko. Cisza spadła na niego i chwyciła za gardło. Powinien był się odwrócić i wdać w rozmowę z żałobnikami. Pocieszać ich i wspominać razem z nimi, a zamiast tego wpatrywał się w ekran. Wskazanie temperatury powoli malało, aż w końcu zrównała się ona z temperaturą otoczenia. A on patrzył dalej. Nie zareagował, gdy maszyna zapytała, czy zamierza kontynuować, tylko patrzył dalej, aż monitor zgasł i nie było już nawet w co wbijać wzroku – czym grać na zwłokę.

Odwrócił się i spojrzał na puste ławki.

Nie było kogo pocieszać.

Nie było z kim wspominać.

Tylko on przyszedł na pogrzeb Szymona.

Nikt inny przyjść nie mógł, bo oto ojciec

Kasjan pochował przedostatniego mieszkańca Zamkniętej Konstelacji Kardelany.

– Chciałem zgłosić zgon.

– Oczywiście, ojcze Kasjanie. – Głos SI-Hùjí brzmiał neutralnie.

– Siedemnastego lipca dwa tysiące trzysta trzydziestego siódmego roku zmarł Szymon Alwin Karszy. Pogrzeb został odprawiony osiemnastego lipca tego samego roku przez ojca Kasjana Stempina, zgodnie z prośbą zmarłego – wypowiadał wyuczone ciągi słów i głos niemal mu nie drżał. – Zmarły cały swój dobytek zapisał w spadku wnukom.

– Feliks i Lena Karszy przekazują podziękowania za zajęcie się ich dziadkiem. Oboje podjęli decyzję, by materialny dobytek po nim przekazać na użyteczność jego zamkniętej konstelacji.

– Konstelacja dziękuje – odpowiedział ojciec bez zastanowienia słowami, których użył wiele razy wcześniej. Już nawet nie przejęło go, jak mało czasu potrzebowała SI, aby poznać i przekazać odpowiedź Feliksa i Leny.

– Ojcze Kasjanie, według posiadanych przeze mnie danych – a oczywiście, że SI miała najaktualniejsze dane – pozostałeś ostatnim mieszkańcem Zamkniętej Konstelacji Kardelany. Czy chcesz rozpocząć przygotowania do procedury zanurkowania, czy wolałbyś dołączyć do innej konstelacji? […]